Alas kwatro y medya ng umaga nang makarating kami sa Clark sa Angeles, Pampanga. Malamig. Inagahan namin kasi may nakapagsabi na mahaba daw ang pila at aabot ng isang oras. Walang pila. Sa isip ko, sana natulog pa ko. Pero dumadami na din ang mga dumadating. Ayos naman kasi pagkabili namin ng tiket, nakapuwesto kami sa tabi ng bakod. Wala pa nga kasi masyadong tao di ba? Pero malas din kasi medyo nagkaron ng delay sa pagaayos yung mga lobo. 5:30am dapat ang simula ng mga take-off pero alas-sais na nung lumabas ang mga lobo at hinanginan. O mali lang ako ng intindi sa schedule. Minsan kasi sa sobrang excited eh nagkakamali ako ng intindi. (minsan lang?) Ayos lang kasi madilim pa naman. Mahirap magpiktyur pag madilim.
Maya-maya ng konti, napuno din ng tao yung tabi ng bakod. Tipong pag nalingat ka eh mawawalan ka na ng puwesto, kaya talagang di na kami tuminag sa lugar na kinatayuan namin. Mahirap na. Baka kami mawalan ng litrato. Kumapal kasi talaga ang umpok ng mga tao sa paligid.
Nag-papalobo pa lang sila ng mga higanteng lobo pero pitik na ng pitik mga kasama ko. Kunsabagay, maganda din pala pitikan yung mga nagpapalobo kaya nakipitik na din ako kahit madilim pa. Inaabangan ko na lang na may umapoy. Eh malimit yung inaabangan ko ayaw magpa-apoy. Kaya lilipat ako ng tutok dun sa umaapoy pa. Kaso pag nakatutok na ko, tigil na yung apoy nya. Yung kaninang inaabangan ko ang nagpaapoy! Buset di ko nakunan.
Pagkagat ng liwanag (nangangagat ba talaga ang liwanag?) pinatugtog na ang Lupang Hinirang at meron pang mga tumalon galling sa himpapawid na nakaparachute (para cute?). Yung isa may dala-dala pang bandera (flag! Hindi yung tabloid!) ng Pilipinas. Pitikan uli.
Di ko namamalayan, madami nang mga lobo ang nakatayo na at isa-isa na silang lumilipad. Aaaaaah! Alin ba pipitikan ko? Halos sabay sabay kasi nagliparan eh di naman sila magkasya lahat sa frame eh.
Wala na kami pansinan. Galit galit muna. Pitik lang ng pitik.Nang maubos na silang lahat, napansin ko wala na pala akong kasama. Naglamiyerda na pala silang lahat. Kaya lumakad lakad na din ako na parang nawawalang bata sa mall. Nangingilid na ang luha ko nung may matanaw akong pamilyar na mukha. Si BosMyk! Hay salamat at nagkita kami at sabay naming hinanap ang iba pa naming kasama.
Sa banding huli ay nagkitakita din naman kaming lahat. Tapos naghiwalay din naman kami kasi sasamahan ko pa si BosMyk at sila naman ay papasok na sa opisina. Bakit pa kami naghanapan? Wala lang.
Paguwe, syempre excited ako makita mga litrato sa malaking screen. Di kasi ako na-impress nung sa lcd pa lang ni Danica nakadisplay eh. Parang, ‘just another hot air balloon photo” kasi.
Nung malipat na sa laptop, dalidali kong binuksan ang preview. Lalo akong nadismaya! AAARrrgggHhh!! May dume ang mga litrato! Nung una akala ko dume lang sa screen ng laptop. Kinuskos ko. Andun pa din. Baka naman sira pixels ng screen, inenlarge ko. Sumasabay! Nasa litrato nga!
Kaya inisip ko dume sa lens. Pero di na kasi dapat makikita sa litrato kung dume ng lens yun eh. Pero binuklat ko pa din ang lens, pati filter. Malinis naman. May smudge sa filter pero hindi ganun yung itsura ng dume sa litrato. Tinesting ko sa dingding. Wala naman sa lcd. Tingnan ko sa computer, meron. Waaaah! Ano to-its??
Ayun nasa sensor pala. Binugahan ko ng hininga. Ay teka mali pala yan. Binugahan ko ng blower at winalis ng brush. Testing. Wala na yata.
Kainis! Next year na lang uli ako babalik sa 15th Philippine International Hot Air Balloon Fiesta.
Kainis! Next year na lang uli ako babalik sa 15th Philippine International Hot Air Balloon Fiesta.
fish to the world,
